Columns van MartinGeplaatst door Redactie do, april 12, 2018 09:28:54Nog niet zo lang geleden was roomboter eigenlijk
spotgoedkoop. Desondanks smeren de meeste mensen margarine op hun brood. De reden? Het imago dat aan roomboter kleeft: exclusief,
duur en ook minder gezond.. Exclusief en duur komt misschien nog van lang
geleden, toen alleen de welgestelden onder ons het zich konden permitteren om
roomboter te smeren.
En de beren? Ik weet niet wat ze op hun broodjes smeerden,
maar vast geen roomboter denk ik. Want margarine smeren gaat vaak een stuk
soepeler en ze konden goed smeren! Bij uitzondering werd er vroeger door de gewone man, af en
toe, een half onsje aangeschaft en dan moest je nog maar afwachten of men er
niet mee geknoeid had. Ook wel vervalsing genoemd in die tijd, want dat was
schering en inslag in de 19e eeuw.
Tegenwoordig mag je wettelijk toegestaan knoeien. We hebben
Becel met roomboter, een mengsel van margarine en roomboter waar een
gezondheidslabel aan vastgeplakt wordt, maar toentertijd was het aanbieden van
dit soort mengsels je reinste oplichterij. Oké je mag deze variant van Becel
geen boter noemen maar het scheelt niet zo veel in de naamgeving. De doorsnee man/ vrouw maakt zich tegenwoordig niet zo druk
om het negatieve gezondheidsimago dat jaren lang aan roomboter heeft gekleefd.
Dan heb je ook nog een bijzondere categorie mensen die echt
overal maling aan hebben. Die zou ik als volgt willen beschrijven: Meestal rijk gedecoreerd met tattoo’s, enigszins uitgezakt
lichaam, al lurkend aan een petfles cola, halt houdend bij de FEBO, om een
sjekkie te rollen en een frikadelletje speciaal naar binnen te werken. Zeg
maar: “Het interesseert me geen reet type”. Die liggen hier dus al helemaal
niet wakker van.
Maar plotsklaps verandert er echt van alles! Plotseling worden we ons er ineens van bewust dat margarine
eigenlijk nauwelijks goedkoper is dan de echte boter. En niet onbelangrijk, we
ontdekken weer dat roomboter zelfs vele malen lekkerder is. Professoren struikelen over elkaar heen om ons te vertellen
dat roomboter eigenlijk helemaal niet zo slecht voor ons is. Ach, wat
verzadigde vetten met korte ketens kunnen eigenlijk helemaal geen kwaad meer.
Ze zijn juist goed voor ons. Terwijl ons al die tijd is voorgehouden dat we
vooral meervoudig onverzadigde vetten moesten eten.
Hé, na dit groene licht kunnen we best weer met z’n allen
roomboter gaan eten en niet alleen in Nederland en in de rest van Europa, maar
ook in de USA en in diverse Aziatische landen. Maar ja, wat gebeurt er dan?
Precies, de vraag neemt enorm toe terwijl we ook nog eens net de melkproductie
hebben verminderd. Dan schiet de prijs omhoog en niet zo’n klein beetje ook.
Zeg maar met zo’n 50 %.
Kennelijk nu het economisch wat beter gaat is dit geen al te
grote belemmering meer door inzet van het geheime marketingwapen: de
geleidelijke prijsgewenning! Zo raken we de boter gemakkelijk kwijt en verdient
de zuivelindustrie er ook nog eens een goede boterham aan. De botervloot wordt
ook een zilvervloot. Zelf heb ik nooit zoveel twijfels gehad betreft het
negatieve gezondheidsimago van roomboter. Op school heb ik ooit geleerd dat de giftigheid of vermeende
slechtheid van een stof bepaald wordt door de dosering. Als je dit vertaalt
naar het gebruik van roomboter betekent dat gewoon dat je er niet te vaak te
veel van moet eten. Dus ook geen dikke lagen smeren, want er zijn mensen die
zowat een half pakje op een boterham doen.
Het overmatige gebruik van “verkeerde” vetten is volgens mij
niet de belangrijkste oorzaak voor het ontstaan van gezondheidsproblemen. Mijn
schoonmoeder heeft haar leven lang roomboter gesmeerd en bepaald niet “zunig”
en zie, ze is er nog steeds. Weliswaar niet meer in blakende gezondheid, maar
ze is dan ook al 98 jaar oud. Bovendien was ze nooit sportief, dus je hoeft je
kennelijk ook niet in het zweet te werken bij Basic Fit voor 2 tientjes per
maand om gezond oud te worden. Misschien is dus je genetische modificatie wel de belangrijkste
troef om gezond oud te worden. Helaas, hebben we daar nog geen invloed op, maar
dat zit er wel aan te komen.
Doe dus maar gewoon en wees vooral matig met van alles en
nog wat, dus ook met roomboter. Af en toe zondigen, mag en moet misschien
zelfs. Als je dan ook nog de mazzel hebt met de juiste genen in je
familie dan haal je met gemak de 100. Veel succes ermee!
Martin de Baat
Columns van MartinGeplaatst door Redactie do, maart 15, 2018 11:00:03Omdat bij aankomst in het kasteelhotel onze kamer nog niet
gereed was en we bovendien een high wine arrangement geboekt hadden vroeg ik
aan de receptioniste of we ter overbrugging van de wachttijd hier alvast
gebruik van konden maken. “Goed idee meneer, ik ga het voor u vragen in de keuken.”
Ondertussen begaven we ons naar de lounge en bestelden een
kopje koffie, dit werd ons spoedig geserveerd. De receptioniste leek eigenlijk
meer op een ouderwetse directrice, misschien was ze dat ook wel. Ze kwam later bij
ons en zei: “Mevrouw, mijnheer, we gaan de kok zoeken en als we hem gevonden
hebben zullen we vragen of u gebruik kunt maken van het high wine arrangement.”
Maar na zo’n minuut of 20 werd ik toch wat onrustig. Ik dacht bij mezelf, ik ga
maar eens poolshoogte nemen. De “directrice” was in geen velden of wegen meer te
bekennen en de serveerster aan wie ze de opdracht had gegeven was eveneens
spoorloos. Wel liep er een andere dame in de bediening, dus dan die
maar eens vragen.
En wat denkt U? Juist, die wist van niks, want er had
natuurlijk geen overdracht plaats gevonden. “Meneer, ik ga er onmiddellijk werk
van maken zei ze, ik ga de kok zoeken!” “Als ik hem gevonden heb, ga ik het met hem bespreken.” Ja,
waar zou die kok in godsnaam nou uithangen, normaal in de keuken zou je toch
zeggen. Zijn kruidentuintje was hij in ieder geval niet aan het wieden, want de
kruiden die werden door de groothandel gebracht. Of zit hij misschien achter de kamermeisjes aan, zei mijn
vrouw nog. Wellicht is hij zijn zonden aan het opbiechten, bij de
Benedictijner monniken, waar er nog een handjevol van op het terrein
verblijven?
En zo maar verder speculerend, totdat het verlossende moment
zich aandiende. De kordate dame van de bediening kwam heel opgelucht naar ons
toe lopen en zei vol trots: “ Meneer ik heb de kok gevonden en het kan
allemaal, maar het duurt wel 20 minuutjes.” Oké, geen bezwaar zeg ik nog. We
konden toch niet op de kamer terecht, dus. En daarna dacht ik gelijk, 20 minuten om een paar blokjes
kaas af te snijden en een paar vegetarische loempiaatjes in de frituur te
mikken en wat stokbrood te snijden? Het is wel een kok die na zijn langdurige
verdwijning en miraculeuze verschijning maar zeer moeilijk op gang kan komen.
Ach, zei mijn vrouw, maak je niet druk, het is toch vakantie. En na 20 minuten kwam er inderdaad een etagère met diverse
stukjes kaas, brood en wat warme hapjes.
“Wat voor wijn wilt u meneer, wit of rood?” Eh, wat voor
witte wijn heeft u zoal, vraag ik nog. “Dat weet ik niet meneer.” Weet u dan of
de wijn droog is of misschien half droog. “Nou ik denk een beetje halfdroog.”
Ik geef het maar op, dus ik vraag maar ook niet meer naar de rode wijn. Omdat het “high wine arrangement” uit 2 glazen per persoon
bestaat, komt de gastvrouw na een tijdje vragen of alles naar wens is en of ze
nog een keer bij mag schenken. Dus 2 nieuwe glazen wijn. Als ons, op een zeker moment,
verteld wordt dat onze kamer gereed is, besluiten we op te stappen maar dat
lukt zo maar niet.
Plotseling komt er een jongedame naar ons toe, die kennelijk
de service heeft overgenomen. “Meneer, zal ik het 2e glas wijn op uw
kamerrekening boeken?” Mevrouw, het arrangement bestaat uit 2 glazen wijn per
persoon, zeg ik. “Dat ga ik dan even checken meneer.” Even later komt ze terug
en zegt: “Nog een prettige dag verder!” Geen verontschuldiging, helemaal nada,
niets! Niet alleen onderling informatie overdragen is hier een
probleem, de medewerkers zijn kennelijk ook niet op de hoogte van wat de
arrangementen inhouden.
Personeel rent hier op en neer, want er zijn 2 bruiloften
aan de gang. Ze geven ons het gevoel dat ze geen tijd hebben voor individuele
gasten. Eigenlijk voel je je hier niet echt welkom! Vanavond zijn er
2 bruiloftdiners, we gaan hier dus vanavond maar niet eten, het komt ze vast
beter uit maar nog veel belangrijker: Het komt ons ook beter uit! Want, niet alleen de kok was zoek, professionaliteit is hier
nog verder te zoeken!
Martin de Baat
Columns van MartinGeplaatst door Redactie vr, maart 02, 2018 10:53:23Onlangs in een restaurant met Michelinster gegeten.
Uitstekende ervaring! En toch…. ergens wringt de schoen. Waarom dan, zul je
vragen. De volgende dag keek ik nog eens op de à la carte kaart van
deze zaak en toen bleek dat we eigenlijk een 5-gangen bijlagemenu hadden
gegeten. Alle componenten passeren ook de revue in het “normale” vis- en vleesmenu.
Geen enkel probleem. Maar zouden de heren en dames koks niet
eens een keer kunnen nadenken over vis- of vleesvervanging? De supermarkten liggen vol met alternatieven voor vlees en
vis, waarom dan niet in de betere restaurantkeuken? Er zijn toch genoeg mogelijkheden met bijvoorbeeld tofou,
tempeh, peulvruchten, noten
paddenstoelen en seitan?
Ook zijn er situaties denkbaar waar je juist niet alleen
bijlagen kunt bestellen, anders wordt er niks verdiend. Die doen dan iets
verkeerd? Misschien, want de sterrenzaken verkopen de bijlagen voor
dezelfde prijs als het vis of vleesgerecht. Bijlagen. (niet als gerecht te bestellen) Supplement homestyle friet 4,00. Supplement salade 5,50. Supplement warme groenten 6,50.
Supplement brood 2,00.
Ook het aspect van verzadiging speelt een rol. Een “normaal” gangen menu bevat in praktisch elke gang toch
wel een vis of vlees component. Na 5 gangen vegetarisch lust ik nog wel wat en ik besluit in
te gaan op de suggestie van de gastheer er een kaasplateau met bijpassende wijn tussen te plakken. Dat kaasplateau was van een gulle omvang, heerlijke
kazen, ik genoot. Maar zo jaag je de vegetariër op extra kosten om toch aan
zijn eiwitbehoefte / verzadiging te kunnen voldoen. Je kunt natuurlijk ook nog
een paar broodmandjes leeg eten, maar dat is ook armoede. Je zou je bijna
gediscrimineerd gaan voelen. Extra betalen voor hetzelfde qua voedingswaarde wat een niet-vegetariër krijgt voorgeschoteld is toch een beetje raar? Misschien gaat er nog wat veranderen op dit gebied. De
“gewone”zaken zoals van de Valk e.d haken hier beter op in.
Het omgekeerde gebeurt daar soms ook. Je bestelt een
vegetarische hamburger en je krijgt beperkt garnituur alsof je minder eetlust
hebt dan iemand die geen vegetariër is. Met kleine lettertjes staat onderop de kaart dat je de
bijlagen ook kunt bijbestellen. Dat hebben we toen maar gedaan. En dat was me toch riant! Gebakken aardappeltjes, friet, sla en appelmoes en nog een
warme groente. Eigenlijk weer veel te veel. Bij navraag bleek dat de meeste
mensen die de “normale” hamburger
bestellen meestal voldoende hebben aan
het gerecht op zich, maar voor de vegetariër was het toch weer wat beperkt qua
garnituur.
De reden dat het er niet standaard bij komt, maar op
verzoek, is “dat het voor veel mensen anders te veel wordt en het is zonde om
het allemaal weg te gooien”, zegt het serveermeisje. Maar dat weet je allemaal niet vooruit tenzij je hier
regelmatig eet. Enorme verschillen in portionering met sterrenzaken. Maar
ook hier verschil in hoeveelheden qua bijlagen bij het hoofdbestanddeel. In
allebei de type zaken zijn het uitersten dus zou het fijn zijn als er meer naar
een balans wordt gezocht qua samenstelling van de gerechten. (Eiwitvervanging en verzadigingswaarde). In de topzaken en
qua portionering van de bijlagen in de “gewone” zaken. Ook voor vegetariërs of
moet ik zeggen juist voor!
Martin de Baat
Columns van MartinGeplaatst door Redactie zo, februari 11, 2018 15:44:54We kennen allemaal de procedure van het afscheid nemen van
onze gasten als ze het horecabedrijf gaan verlaten maar hoe zit het op andere
momenten. Er zijn gasten die eigenlijk niet veel aanstalten maken om
weg te gaan en dan wordt soms de trukendoos opengetrokken. Zoals de lichten aan, de
kandelaars of lampjes en bloemen van tafel halen en de lakens alvast
verschonen. Ook wordt er in sommige zaken een begin gemaakt met het opdekken
voor het ontbijt. Allemaal zaken die niet bijdragen tot de rust en de sfeer en
eigenlijk stille hinten naar de plakkers zijn, om het etablissement nu eens
eindelijk te verlaten.
Om op deze manier non verbale communicatie te beoefenen is
nou niet bepaald de meest gastvriendelijke vorm. Ook niet zoals Hans Wiegel ooit deed, om zijn gezelschap dat
uit kamerleden bestond weg te krijgen. Hij verscheen in pyjama en wenste zijn
gasten een goede nacht en welterusten. Dit adviseer ik u met klem om niet te
doen, tenzij u in een zaak à la Fawlty Towers werkt.
Beter is het natuurlijk om verbaal te communiceren met de
gasten en op een zeer discrete en fatsoenlijke manier aan te geven aan de
gasten dat de zaak straks gaat sluiten. Je vraagt dan netjes of je nog iets
kunt doen voor de gasten en of je alvast de rekening mag brengen. Wat mij echter persoonlijk als gast stoort is de situatie
waarbij leden van de bedieningsbrigade de zaak plotsklaps verlaten en dus geen
afscheid nemen van hun gasten.
Je hebt een leuke middag of avond, de gastheer of gastvrouw
geeft je veel persoonlijke aandacht en verschijnt regelmatig aan tafel om te
vragen of alles naar wens is. Opeens is hij of zij van de aardbodem, nou ja
werkvloer verdwenen. Er komen dan vervolgens andere leden van de bedieningsbrigade bij je aan tafel en
dat zijn dan soms wel 4 verschillende personen. Zo gaat het contact met de
bediening ineens in een glijvlucht van persoonlijk naar behoorlijk
afstandelijk.
Waar is de tijd gebleven dat de gastheer of gastvrouw je
ontving en naar je tafel begeleidde en zichzelf aan je voorstelde en dan
vervolgens tegen je zei dat hij of zij je gastheer/gastvrouw is voor deze
middag of avond? Ook al is het om wat voor reden dan ook niet mogelijk om
permanent een vaste persoon aan tafel te krijgen. Laat dan diegene die van plan
is naar huis te gaan en die regelmatig bij je aan tafel is geweest dan even
afscheid van je nemen. Zo van: “ Mevrouw, mijnheer, mijn dienst zit er op. Ik vond
het leuk om u als gast te hebben. Mijn collega neemt het nu van mij over. Ik
wens u nog een fijne avond en hoop u een volgend keer weer te mogen
verwelkomen”. Al 2 keer in korte tijd meegemaakt dat onze gastheer als
bij toverslag was verdwenen!
Misschien hoort deze verdwijntruc tot een nieuwe trend. In
een kort tijdsbestek ervaar je als gast 2 uitersten, er wordt een soort
schokeffect gecreëerd. Je ervaart eerst iets heel persoonlijks en dan kom je
plotseling in een onpersoonlijke situatie terecht! Vanuit een gevoel van euforie
door middel van de achtbaan naar een gevoel van teleurstelling. Dit lijkt me toch voor niemand wenselijk. Scheelt ook nog
eens in de fooi! Ik weet zeker dat er lotgenoten zijn, die dit dus ook wel
eens ervaren hebben. Hopelijk wordt er ook aan dit “enigszins vergeten”onderwerp in
de nabije toekomst wat meer aandacht besteed.
Martin de Baat
Columns van MartinGeplaatst door Redactie vr, februari 02, 2018 18:30:52God in Frankrijk, zo werd Paul Bocuse ongeveer gezien door
velen in de gastronomische wereld. 50 jaar lang 3 Michelin sterren is ook niet
niks. Wat mij opvalt is het enorme contrast, met aan de ene kant de zeer
klassieke keuken van zijn restaurant en aan de andere kant de nouvelle cuisine
waarvan hij ook aan de basis heeft gestaan.
Dat is toch echt heel wat anders.
Het echtpaar dat elk jaar bij Bocuse komt eten en al bijna 50 jaar hetzelfde
menu eet. Dat kan alleen hier. Het gezegde "verandering van spijs doet
eten" is hier zeker niet op zijn plaats. De nouvelle cuisine met lichtere
gerechten met minder boter, room en eieren moet dan bij haar ontstaan een
revolutionaire omwenteling geweest zijn. Het was destijds een zeer
spraakmakende ontwikkeling waarvan Bocuse een van de grondleggers was en die we
inmiddels alweer voor een deel achter ons hebben. Dit komt mede doordat
allerlei koks van over de hele wereld hier hun eigen invulling aan hebben
gegeven.
De eenvoudiger samenstelling van de gerechtjes, welke Bocuse voor ogen
stond, werd geleidelijk aan omgetoverd tot ware kunstwerkjes op het bord en in
steeds kleinere afmetingen. De invloeden vanuit Japan, ten aanzien van opmaak
en presentie van de gerechten, werden internationaal volledig omarmd. Bovendien
werden de gerechtjes ook ingewikkelder van samenstelling. Ik weet niet of Bocuse hier altijd even blij
mee was. Paul Bocuse heeft een soort aardverschuiving in de klassieke keuken te
weeg gebracht maar is daarnaast gewoon puur klassiek blijven werken in zijn eigen
fameuze restaurant. Eigenlijk heeft hij het gedachtegoed van o.a. Escoffier
nieuwe impulsen gegeven. Terug naar de essentie. Overbodige zaken weglaten.
Minder ingewikkelde bereidingen, super verse ingrediënten maar vooral ook
lichtere bereidingen.
Ik ken de oudere generatie Fransen een beetje. IJdelheid is ze absoluut niet vreemd , zo was het
ook met Bocuse. Liet zich graag uitgebreid interviewen en fotograferen, liet
zichzelf levensgroot afbeelden ergens op een gevel in Lyon. Zou misschien het
liefst een standbeeld voor zichzelf oprichten als anderen dat niet deden. Zijn
naam met grote letters op de gevel van zijn restaurant, zijn beeltenis staat
ook op het serviesgoed in zijn restaurant. Niet te vergeten zijn
allesomvattende aanwezigheid bij de Bocuse
d'Or enz. Overal zeer prominent in beeld. Hij heeft zo meegewerkt aan de
mythevorming om hem heen, die uitmondde in een enorme persoonsverheerlijking.
Zonder enige twijfel een geweldig vakman en zakenman met een
bijzondere visie, maar om deze man nu gelijk als culinaire God in Frankrijk te
definiëren gaat toch wel heel erg ver.
Maar wie weet wordt hij later in een adem genoemd met
Carème, Escoffier, Pelleprat en andere beroemde voorgangers.
Martin de Baat
Columns van MartinGeplaatst door Redactie za, januari 13, 2018 10:37:06“Elke donderdagavond een malse maaltijd”, zag ik onlangs op
een krijtbord staan. Nu zijn maaltijden produceren niet de “core business” van
dit bedrijf, maar als er één bedrijf is die daar lak aan heeft dan is het deze
wel.
Eigenlijk is dit een grote luxe boekhandel die ook een
lunchcafé cq grand café exploiteert in een belendende ruimte. Nu moet u niet
denken dat er van heinde en verre baasjes met hun honden hier deze
eetgelegenheid met een bezoek vereren om hun trouwe viervoeter eens op
donderdagavond lekker te verwennen. En dat was eigenlijk wel de eerste gedachte
die bij me op kwam, hoewel, voor zover ik weet, honden hier niet toegelaten
worden. Verwarring alom dus in mijn hoofd. Onlangs hebben ze in deze zaak een proces aan hun broek
gekregen, omdat ze bij de afdeling. Wijnliteratuur ook bijbehorende flessen wijn voor de verkoop
in het schap hadden staan.
Net zo als je “als experiment” koffie met huisgemaakt gebak
kunt bestellen in sommige kledingzaken
of snuisterijen winkels. Dit noemt men tegenwoordig “blurring”. De
slijterbranche heeft heftig geprotesteerd tegen de verkoop van wijn in deze
boekenzaak en beschouwde dit als oneerlijke concurrentie.Net als de gevestigde
horeca niet blij was met verkoop van koffie en gebak in modezaken, kapsalons
e.d. De rechter heeft de slijterbranche uiteindelijk in het gelijk gesteld. Dus
moesten de flessen wijn met forse tegenzin uit het schap gehaald worden.
Omdat men hier inmiddels wel een horecavergunning heeft is
men begonnen met de exploitatie van een lunchroom/grand café. “De malse maaltijd” op donderdagavond lijkt een nieuw
experiment. We kennen natuurlijk wel de bordjes bij de slager waarop vol
trots de term “malse of botermalse biefstuk staat vermeld. Ik heb een beetje gegoogled en ik kom echter de
benaming ”malse maaltijd” waar ik overigens nog nooit van gehoord had en me er
dus ook geen voorstelling van kon maken, alleen tegen bij de producent van
hondenvoer. “Malse maaltijd, malse brokken voor uw lievelingsdier.”
Na enig speurwerk kwam ik erachter dat de malse maaltijd in
deze zaak bestond uit saté met garnituur. Dus eigenlijk zijn dit “brokken op
stokken”. En… de patisserie hier heeft ook het model van grote
brokken. Boterzachte hompen gebak worden hier in grote stukken gesneden,
het valt bijna uit elkaar vanwege haar malsheid. Ik weet wel dat het voor de eigenaar van deze zaak één brok
ergernis was dat hij zijn flessen wijn bij zijn boeken moest weghalen. Om na een faillissement en doorstart, weer opnieuw te
beginnen aan een zeer gewaagd en kostbaar project is absoluut
bewonderenswaardig. Daarnaast nog branchevervagende activiteiten opstarten
getuigt van durf en lef. Gelukkig is het bedrijf nu zeer succesvol.
De vroegere klandizie van hem is hem niet vergeten, de
klanten stromen nu weer in groten getale naar binnen. Maar om, zonder enige culinaire bagage, bezoekers die in het
grand café komen regelmatig hapklare malse brokken voor te zetten,
veronderstelt een zekere dierlijke gretigheid bij zijn gasten die op zijn minst
merkwaardig overkomt. Ook al zijn ze hem nog altijd hondstrouw.
Martin de Baat
Columns van MartinGeplaatst door Redactie ma, december 18, 2017 11:03:55Zijn trends echt wel zo nieuw en origineel? Mijn antwoord: zelden of nooit! Neem nu de popcake, van oorsprong was die ontstaan uit
restverwerking van stukjes overbleven cake, die wat werden verkruimeld en
waaraan wat smeuïge ingrediënten werden toegevoegd om vervolgens tot balletjes
op een stokje te worden getransformeerd.
Dit komt mij toch bekend voor. Wat dacht u, ja het is lang
geleden, van de HAAGSE punt. Sjieke dames kochten die bij een gerenommeerde
banketbakker in Den Haag en omstreken zonder dat ze wisten dat het van
“afval”gemaakt werd. Zo’n deftige Haagse kakmadam was verrukt van de Haagse
punt en was soms hevig teleurgesteld als deze punt even niet meer voorradig
was. Wat moest de bakkersvrouw dan zeggen? Ze kon niet zeggen dat er te weinig
cake en koekkruimels waren overgebleven deze week. Nee, ze zei dan dat de grondstoffen
helaas nog niet binnen waren, om er de overheerlijke Haagse punten van te
kunnen maken.
Het gekke bij sommige trends is dat het soms een 2
stromenverkeer is. Tenminste als je naar de patisserie kijkt. Aan de ene kant
de invloeden uit de USA zoals popcakes. Maar ook de muffin en de cupcake, welke net als de popcakes
al een beetje op hun retour zijn en worden opgevolgd door de Red Velvetcake met
lekker veel rode kleurstof, de Brownie , de Carrot Cake en de New York Cheese
Cake. Je kunt wel zeggen dat dit producten zijn voor het grote publiek.
Voor diegenen, die frequent de Beethovenstraat , de PC Hooft
en omstreken met een bezoek vereren is er een heel ander trend waarneembaar.
Nee, geen Parijse soes, die is veel te ordinair maar de Parijse Eclair. Eclair
betekent letterkijk bliksemschicht en zo snel kan deze trend ook weer
voorbijgaan. Het is de opvolger van de welbekende Macaron, eveneens afkomstig
uit Parijs, die nu enigszins op zijn retour lijkt te zijn.
Een Eclair, voor de niet ingewijden onder ons, is een
doodgewone langwerpige soes met daarop een vrij dikke laag fondant of
chocoladeglazuur met meestal een romige vulling.
Door te werken met allerlei smaakjes en felle kleurtjes is
de eclair ineens heel bijzonder geworden.. Zo bijzonder, dat er op het CS in
Amsterdam al een speciale winkel is geopend die “Le Clair” heet, Je betaalt
hier al gauw € 3,50 voor deze soes en je kunt ook een hartige versie kopen.
Geen hotdog maar een “Chien chaud” zit er dan in je soes.
Natuurlijk is een verse Eclair heel smakelijk, maar niet
lekkerder dan een echte Bossche bol, een goede Moorkop, een bananensoes of Parijse soes. Maar ja, dat is natuurlijk veel
te gewoon. Het bijzondere is net zo gewoon maar door ander afwerkingen cq
vullingen wordt het heel speciaal gemaakt met de bijbehorende poeha en prijzen.
Zijn er dan ook Nederlanders die dit soort slimmigheden uit
Parijs niet kopiëren maar zelf iets bedenken. Jazeker! Lang, heel lang geleden
kon je bij de banketbakker ook kano’s kopen. Dat was ongeveer in de tijd dat
het woord kano nog met een c geschreven. Die kano’s liggen nu alleen nog in het
schap van de supermarkt. Zelfs de rondo’s die dezelfde vulling en deegmantel
hebben, kom je steeds minder tegen.
Wat heeft hoogst waarschijnlijk een inventieve Hollandse
banketbakker nu bedacht? Hij maakte open kano’s dus zonder bovenkant en spuit
en legt er allerlei toppings op. Ineens heten deze goede oude kano’s nu
“slofjes” en ze varen, sorry, lopen als een trein. Zeg maar oude wijn in nieuwe
zakken dat is wat heel vaak innovatie tot trends maakt. Ach ja, als er maar
mensen gelukkig van worden en als er maar ondernemers zijn die er een goede
boterham aan verdienen, dan is dat prima toch?
Maar denk niet dat het allemaal nieuw is, want bijna alles
is al eens bedacht, alleen weten velen dat niet omdat ze te jong zijn of zich
te weinig verdiepen in de materie. Voor de Happy few: Parijs met zijn eclairs is nu nog
dichterbij en voor de gewone jongeman, ja die staat nog steeds voor de American
Cheese cake of Red Velvet in de rij.
Martin de Baat
Columns van MartinGeplaatst door Redactie do, november 23, 2017 09:36:07Of er hulpstoffen van menselijke oorsprong in brood zitten? Wie zal het zeggen? Bij fabrieksbrood kun je in ieder geval de E nummers op de
verpakking zien. Zegt ook nog niet alles maar op de zak van de bakker staat 0%
informatie. Je weet niet of de hulpstof in het brood afkomstig is van
bijvoorbeeld een kapper uit China. Zou Turks brood ook echt bestanddelen uit
Turks haar bevatten? Ik ben nog geen verpakking van Turks brood tegengekomen
waarop een ingrediëntendeclaratie stond. Misschien als je bij de shoarma tent een broodje kapsalon bestelt, je in plaats van haar in je soep, het in een of andere vorm in je broodje krijgt.
Welke functie vervult E 920 in brooddeeg? E920 maakt het deeg slapper en het wordt dan makkelijker te
verwerken. Bij wetgeving is het verboden, producten van menselijke
herkomst in voeding te verwerken. Ook moeten tegenwoordig technische
hulpstoffen vermeld worden, maar dat zegt allemaal niet zo veel. Het
broodverbetermiddel, L-Cysteïne, waar we het over hebben, kan zowel van
plantaardige als dierlijke of zelfs menselijke herkomst zijn. Ik weet niet hoe
de wetgeving in andere landen is en of er überhaupt broodverbetermiddel wordt
gebruikt. Is dat allemaal te traceren en te controleren?
Onze keurmeesters van de voedsel en warenautoriteit moeten
dat eigenlijk maar eens grondig uitkammen. Niet voor niets dat er steeds meer bakkers opstaan die terug
naar de oorsprong gaan. Gewoon water, gist, bloem en zout om brood te bakken,
meer niet. En de houdbaarheid dan, zult u zich afvragen? Als je je brood vers
wilt houden stop je het gewoon goed verpakt in je vriezer. Lang geleden was dat
nog niet mogelijk, omdat destijds bijna niemand over een diepvries beschikte.
De bakkers begonnen toen brood te bakken dat langer houdbaar was. Je kunt ook een echt desembrood kopen, dat is in ieder geval
een aantal dagen langer houdbaar zonder diepvries.
Tenslotte, kun je natuurlijk ook nog zelf je eigen brood
bakken, maar niet gelijk van de eerste de beste broodmix die je tegen komt. Let
dan eerst eens op alle E nummers e.d. die er in zitten want dat staat op de
ingrediëntendeclaratie van de verpakking.
Maar dat hoef ik je toch zeker niet haarfijn uit te leggen.
Martin de Baat
Columns van MartinGeplaatst door Redactie wo, november 08, 2017 09:32:45Ik ben laatst in Pathé Arena geweest voor een avondje uit. Voordat ik de bioscoopzaal kon betreden kwam ik langs een
enorme snoepafdeling. Keek mijn ogen uit bij het zien van het gigantische aanbod
aan fel gekleurd snoepgoed en natuurlijk de zoete en hartige popcornvarianten. Met stip op 1 is popcorn nog steeds de bioscoopsnack bij
uitstek. In de bioscoopzaal aangekomen zat ik midden tussen
herkauwende tieners die deze handel in grote hoeveelheden naar binnen werkten. Ik verdenk Kruitvat ervan dat ze een geheime overeenkomst
hebben gesloten met de Pathé bioscopen. Zeg maar business to business.
Waarom, zult u zich afvragen. Ik zal het u uitleggen. Ook bij Kruitvat kun je lekker zelf scheppen in grote
snoepbakken die dezelfde inhoud vertegenwoordigen als bij de Pathé bioscopen. Het vrouwvolk dat de Kruitvat regelmatig massaal bezoekt
komt hier echt niet altijd alleen voor maandverband, crèmepjes en
inlegkruisjes. Zodra ze moeder zijn geworden worden er ook luiers, inleggers en
speelgoed aangeschaft. Het kleine grut van baby tot kleuter mag vaak mee omdat de
doodeenvoudige reden dat er anders geen oppas is.
Door de jonge kinderen hier in aanraking te laten komen met
eenzelfde snoepparadijs gaan ze later in de bioscoop uiteraard ook op de
snoepbakken af. Ze zijn dan al, zeg maar voorgeprogrammeerd. Hier wordt precies
dezelfde truc toegepast als bij McDonald’s: Jong geleerd is oud gedaan. Hoogst waarschijnlijk is Kruitvat ook de leverancier van al
dat kleurrijke snoepgoed van die Pathé snoepwinkels.
Misschien besluit je op zeker moment om samen met je kind
naar bijvoorbeeld een komische film te gaan. Wordt het daar zodanig lachen,
gieren, brullen dat je het bijna in je broek doet, dan doe je natuurlijk uit
voorzorg een inlegger of luier van de Kruitvat om. Als tiener bij een zeer romantische tranentrekker heb je
Kruitvat tissues en zakdoekjes absoluut nodig en bij een doodenge horrorfilm
waarbij je het angstzweet aan alle kanten uitbreekt wordt het lekker dweilen
met de wegwerpzakdoeken van de bekende firma.
De erg nerveuze types kunnen bij zeer spannende films
Kruitvat Valdisper meenemen. Blijf je lekker rustig van voor en na de
voorstelling. En voor onze opgewonden standjes, de ADHD-ers, is er nog
het paardenmiddel Ritalin, schijnt ook bij Kruitvat verkrijgbaar te zijn. Oh ja, mocht je kind een allergische reactie krijgen door de
overdaad aan kleurstoffen in al dat snoep met name door de winegums en
lekstokken, dan wordt het echt oppassen geblazen. Mijn advies is dan om toch maar voor de popcornvarianten of
meer onschuldige dropveters, zeg maar model filmrolletjes, te gaan. Of neem de
bioscoopmatjes, maar die zijn al wat minder onschuldig.
Begrijpt u nu waarom u bij Kruitvat voor gratis
bioscoopkaartjes kunt sparen? Slimme samenwerking tussen de Franse eigenaar van Pathé en
de Chinese eigenaar van Kruitvat. Niet dan? Het wachten is nu nog op de volgende samenwerking. Kortingsbonnen die je straks bij Pathé kunt krijgen om, voor
of na de voorstelling, de inwendige mens te versterken bij deze Chinees. Door
gebruik te maken van één van zijn Asian foodtenten, compleet met Kruitvat’s
speelhoek voor de kids. En zelfs bij het verlaten van zijn “Asian to Go”
krijgen de kids dan een “marshmallowsateetje” cadeau.
Martin de Baat
Columns van MartinGeplaatst door Redactie wo, oktober 18, 2017 10:37:17Als
je maar lang genoeg gewoon doet, word je vanzelf bijzonder.
Dat
hoef je in Portugal en Madeira niet uit te leggen. Zelfs
de zwervers op elke hoek van de straat weten dat maar al te goed. Bij
de supermarkt halen ze blikken met groenten en bonen, best gezond, en peuzelen
dit op straat op met behulp van een plastic vorkje uit bijvoorbeeld de afvalbak
van de snackbar gevist. Hoe ze die blikken open krijgen? Alle blikken in dit
land zijn voorzien van een lipjessluiting, dus geen blikopener meer nodig.
Alsof dit speciaal voor de zwervers zo is bedacht.
Wat
is nu de link met de Portugese keuken? De
eenvoud van het eten. In een doorsnee restaurant, en daar zijn er bijzonder
veel van, eet je friet, onaangemaakte sla met grof gesneden tomaat en komkommer
en een stukje vis, vlees of schaal/schelpdier. Dat is het. Wij
hadden het vegetarische gerecht van de chef besteld. Alle chefs zijn vrij dikke
vrouwen in smetteloos witte kleding en op het hoofd een mutsje of haarnetje.
Ook de bediening draagt vaak een bijna onzichtbaar haarnetje. Geen kans op haar
in het eten maar het eten wordt er ook geen haar beter van.
Wat
was het geval? De
door de kokkin in willekeurige brokken vormgegeven groenten hadden de grootste
moeite om hun figuur te behouden voordat ze op tafel verschenen. Dit
was o.a. af te leiden aan de manier waarop bijvoorbeeld de courgette je
aankeek. Heel erg glazig! Mijn
vrouw begint standaard te blazen als er een warm gerecht voor haar op tafel
komt. Als ik er wat van zeg is steevast het antwoord: “Ik heb geen zin om mijn
bek te verbranden.” Dan
ben ik uitgepraat en begint ze dus lustig te blazen geholpen door een fikse
zeebries en....... wat gebeurt er vervolgens?. Haar
worteltjes veranderen plotsklaps in mousse de carottes en de courgettes worden
ineens een crème de courgettes. Zegt
mijn vrouw heel opgetogen: “ Zie je dat, het lijkt wel alsof we in een
sterrenzaak zitten. Niet te geloven toch?”
Het
terras van deze zaak met uitzicht op zee zit bomvol. Het is een enorm groot
terras met heel veel couverts, het lijkt wel één flink kaan-dorp. Allemaal
friet met sla en een stuk je weet wel. Door het fantastische uitzicht op zee
met het geluid van de golven die op de rotsen beuken en wuivende palmen lijkt
een maaltijd, die je normaal gesproken bij Friet van Piet op de hoek
consumeert, ineens alsof je in Ron’s gastrobar zit. Het wordt dus ineens heel
bijzonder! Oké,
bij Friet van Piet is het dan een diepvries Tilapia of Pangafilet en hier een
gekweekte Dorade.
Ik
kan me voorstellen dat, als je hier een keer extra fijne doperwtjes (petits
pois très fin) uit blik voorgeschoteld krijgt, die kans is weliswaar
buitengewoon klein, want er is eigenlijk alleen maar sla, dat er dan het
volgende gebeurt. Het
zou dan zo maar kunnen, dat de ober tegen je zegt dat die doppers groene
kaviaarbolletjes zijn van de jonge steur. "Hoe kan het nou dat de
bolletjes groen zijn en niet grijs", vraag je hem nog? Want je blijft
correct! Ober:
“Die grijze bolletjes, meneer, zijn van de volwassen steur. U wordt toch ook
grijzer als u ouder wordt”. Dit is ongeveer het niveau betreffende
productkennis hier! Zijn
er dan geen andere eetgelegenheden? Het
antwoord is volmondig: " Ja, die zijn er en die zijn soms van een
aanmerkelijk beter niveau maar het zijn er maar een paar misschien 1 % van het
geheel".
Ik
heb me laten onderdompelen in zo’n eetgelegenheid en ik was blij verrast,
vooral door het niveau van de service en de goede kwaliteit van het eten. Lekker
uit de buurt van al die toeristententen, alhoewel, hier komen ook bijna
uitsluitend toeristen maar die kunnen of
willen meer besteden.
Als
je maar lang genoeg gewoon doet word je vanzelf bijzonder.
Voor
mij gaat die vlieger hier niet altijd op, maar daar tegenover staat dat heel
veel producten van zichzelf al heel veel smaak hebben en dat is zeker
buitengewoon, zeg maar bijzonder! Maar daarover een ander keer.
Martin de Baat
Columns van MartinGeplaatst door Redactie do, september 07, 2017 08:57:25Raw food
We doen nou net of er weer wat nieuws onder de zon is, niets
is echte minder waar. Al zo’n 24 jaar geleden toen ik in het personeelsrestaurant
van het AMC als chef werkte, liep het elke middag werkelijk storm aan het
omvangrijke rauwkost buffet. De rauwkost was nauwelijks aan te slepen. Kom je
in Duitsland dan merk je vanzelf hoe gek men hier is op Salat. Een maaltijd
“ohne Salat” is eigenlijk ondenkbaar. Meestal kun je jezelf bedienen aan het
Salatbuffet. De Duitsers eten deze salade voorafgaand aan het hoofdgerecht ook
al blijven ze het trouw Beilagesalat noemen.
Nu was ik laatst in een dans en partycentrum voor een
gezellige dans en hapjes avond en daar kreeg ik werkelijk de schrik van mijn
leven. Ik wist niet dat het bestond. Mensen die zich voor kok uitgeven maar
werkelijk van toeten noch blazen weten. Hier durft men het aan om verse pasta
die gewoonlijk nog een minuut of 4 gekookt moet worden zonder dat deze pasta
een druppel water heeft gevoeld te serveren en, als klap op de vuurpijl als
saus, een kledder tomatenpuree, rechtstreeks uit blik. In eerste instantie denk
je nog dat deze pasta een paar uur op de pass heeft gestaan, lekker uitdrogen
onder de lamp, maar nee hoor. Het was nog erger, zo uit het pak op het bord.
Lekker knapperig zult u misschien denken, nou eerlijk gezegd zaten we te
knarsetanden. “Raw food” heeft hier een heel speciale betekenis.
Veel oudjes bekruipt het angstzweet bij de gedachte
meegetroond te moeten worden naar een eetgelegenheid waar “beetgaar” hoog staat
aangeschreven. Een ware nachtmerrie kun je deze doelgroep bezorgen door hen een
flinke portie rauwkost in het vooruitzicht te stellen. De zogenaamde “raw fooders” zijn beslist van een totaal
andere generatie.
De oorzaak van de weerzin bij de oudjes voor beetgaar en
rauw ligt in het verleden. In een ongeveer 100 jaar oud kookboek van de Amsterdamsche
Huishoudschool, geschreven door mejuffrouw Wannée, lerares aan deze inrichting,
lezen we het volgende:
“Het gebruik van verschillende plantaardige voedingsmiddelen
in rauwen toestand brengt voor velen onmiskenbare voordelen voor de gezondheid
mede. Omdat bij deze wijze van voeden veel gevergd wordt van de
spijsverteringsorganen moet zonder medisch voorschrift niet tot het gebruik van
rauwkost worden overgegaan”.
Ja, dan ga je toch wel 2 keer nadenken voordat je hier aan
begint. Tel daarbij op het slechte onderhoud van de gebitten in die
tijd, dan kunt u zich voorstellen wat er gebeurt als er toch onverwachts een
portie rauwkost voor zo’n oudje verschijnt. Men schaamt zich er dan voor, om al klappertandend, de lunch
of het diner in gezelschap te moeten doorbrengen. Zonder rauwkost, zegt deze doelgroep, kun je ook 90 of zelfs
100 worden, dus waar praten we nog over! Op deze wijze wordt beetgaar en rauw
categorisch naar de prullenmand verwezen. Niet zo gek misschien, als je het tijdperk aan den lijve
hebt meegemaakt waarin de gaarkeukens, weliswaar noodzakelijkerwijs, hoogtij
vierden!
Ondanks het feit dat vele oudjes “brand zuinig zijn”, is er
geen haar op hun hoofd die er aan denkt het vuur van de gaspit veel vaker uit
te laten. Liever een hogere gasrekening dan “in de rauw”!
Martin de Baat
Columns van MartinGeplaatst door Redactie do, juli 06, 2017 10:53:11De trendy inrichting past perfect bij de vernieuwende
lunchkaart die hier gevoerd wordt. Puur, eerlijk en zoveel mogelijk biologisch, dat is waar de
eigenaar de nadruk op legt. Alles wat op tafel verschijnt, is dagvers en uit
eigen keuken.
Best mogelijk maar wat te doen als je naar het toilet moet? Dat overkwam mij! Je kijkt dan eerst maar eens in de rondte,
je ziet geen deur die toegang geeft tot. Nog eens beter kijken, nee, echt geen
toilet te bespeuren. Dan maar even vragen aan de bediening en die zegt:
"Dat is hierachter meneer" en wijst vervolgens richting bar. Enigszins vertwijfelt begeef je je richting bar. Men wenkt nog zo van "even
verder lopen" en warempel je staat midden in de keuken. En.... je kunt
aansluiten in de rij.
Er staan een stuk of vier mensen voor me. Aan de bewegingen van de overige gelukkigen in de rij is af
te lezen hoe nodig moeten. Er is maar één toilet en dat is het personeelstoilet achter
in de keuken. Ondertussen is de kok/eigenaar druk aan het werk en moet
zich soms verontschuldigen als hij het rijtje wachtenden moet passeren omdat de
warme kant net aan de overkant is. Ondertussen is een fotograaf in de keuken bezig een aantal
tapasachtige gerechtjes op de gevoelige plaat vast te leggen.
De kok/eigenaar, een soort Spiderman, met een arm die er uit
ziet als een levende kersttak omdat deze volledig is vol getatoeëerd met
toeters en bellen. Hij rent van links naar rechts omdat op een lange werkbank
allerlei componenten staan uitgestald waaruit hij allerlei gerechtjes
samenstelt. Onze Spiderman doet ondertussen met z’n mobieltje in de
aanslag ook nog aan netwerken, waarna hij steeds weer de draad oppakt.
Ik stel me zo voor dat er mensen in de rij staan die snakken
naar het moment dat er een spoedig einde zal komen aan de uitgestelde
tewaterlating van hun met zeer veel moeite ingehouden drol. Dat valt namelijk zeer duidelijk af te lezen ven hun sterk
bedrukte gezichten. Ze proberen zich ondertussen een beetje te vermaken en hun
verscheurde gevoelens af te leiden van hetgeen ze op dat moment beleven. Je hebt hier namelijk goed zicht op de achterwand van de
koude keuken en deze wand staat bomvol
geschreven met teksten, tekeningen en recepten, een beetje Jamie Oliver stijl,
gelardeerd met dankwoordjes, nietszeggende facebookachtige teksten.
Hier wordt af en toe ook een workshop koken gegeven en dan
mogen de deelnemers hun hart luchten op deze muur van schaamteloosheid. Het is allemaal zo onwerkelijk als je deel uit maakt van een
gezelschap wachtenden voor het toilet omdat dit allemaal plaats vindt midden in
de keuken. Dan ben je eindelijk aan de beurt. De wc deur gaat open en
de geur van poep mengt zich met de geuren van de tomatensoep en pompoensoep.
Achter de toegangsdeur bevindt zich een piepklein halletje
met wasbakje en handdoek en daarachter de onvermijdelijke pot. De handdoek ziet er uit alsof er die dag al heel wat handen
zijn geschud, enigszins vergelijkbaar met een receptie waar minimaal 100 mensen
de jubilaris met een ongewassen hand (druk) hun felicitaties hebben
overgebracht.
Ook de kok, de afwasser en de bediening gaan uiteraard naar
dit toilet. Het is te hopen dat de kok/eigenaar vandaag als eerste naar
het toilet is geweest want anders kunnen hier wel eens hele rare dingen
gebeuren. Hoe is het in godsnaam mogelijk dat een zaak met een
dergelijke voorziening gewoon een vergunning krijgt? Ja, ik heb hier ook gegeten en gezond en wel ben ik de zaak
uitgegaan maar ik heb mijn handen dan ook niet afgedroogd.
Ons tafeltje, en daar had ik weer eens geluk, was pal naast
een balie waar een kleine display op stond. Een wandje gevuld met oliën, koffie, azijnen,
marmelades en andere delicatessen en een deel ervan werd toevallig vandaag
gepromoot. Op de display bevond zich een flesje balsamico waarin een
pipetje, wat brood en olijfolie. Nou dat kwam goed uit want mijn salade was niet aangemaakt.
Dus was ik zo brutaal de pipet balsamico en de olie ter hand te nemen. Op dat
moment verscheen de kok/eigenaar achter de balie. Ik probeerde me te
verontschuldigen dat de salade naar mijn idee niet was aangemaakt en dat ik daarom
gebruik maakte van de samples. De salade was volgens hem wel degelijk
aangemaakt, maar breed lachend zei hij dat het geen enkele probleem was als ik
nog wat meer olie en azijn wilde nemen.
Nou, die salade was echt niet aangemaakt, maar er was wel
iets heel merkwaardigs mee aan de hand. Op de salade bevonden zich twee witte slierten kaarsrecht
strak naast elkaar gespoten, alsof Prorail hier net een nieuwe verbinding door
het saladelandschap had aangelegd. De slierten hadden ook zo ongeveer de stijfheid van een
treinrails. Ik kon ze ternauwernood in stukjes hakken en ze smaakten alleen
maar vettig. Zou onze kok dit bedoelen met dressing?
Het leek wel of hij de frituur had verschoond en het zonde
vond om het afgewerkte Ossewit weg te pleuren. Tussen de rails bevonden zich
o.a Parmensaanse kaas, ontvelde
kerstomaatjes, plakjes augurk en aan het einde een enkele pecannoot die
waarschijnlijk het spoor bijster was geraakt. Het gerecht zou niet misstaan in
de eerste de beste klassieke stationsrestauratie waar het misschien de
toepasselijke naam “railrunner” of
“tussen de rails” zou kunnen krijgen.
Dan besluit je, enige uren later op de dag, in dezelfde stad
een drankje te nemen. Helaas, ook deze zaak maakt het behoorlijk bont betreft het
gebrek aan hygiëne. Als je hier binnen bent, krijg je direct op één of ander
manier een onprettig gevoel. Je krijgt de indruk dat je er niet thuis hoort. Zitzakken in
een loungeachtig deel, een bar, veel lichtspots in felle kleuren, maar op dit
moment buiten gebruik, een leeg podiumpje en een interieur met zeer veel
grijstonen. Het geheel van een zeer minimalistische inrichting. Een trieste en
bedompte sfeer. Uitpuilende prullenbakken in het toilet, personeel met schorten
voor waarop je de sporen van het 3 gangen dagmenu, dat buiten op een
krijtbordje staat, zeer goed kunt herkennen.
Mijn vrouw is heel netjes, maar als ik thuis kom kan ik zien
welke soep er die dag op het menu staat. Dit komt uitsluitend omdat ze niet zo
goed met de staafmixer overweg kan. Vorige week was het pompoensoep, dat zie ik
aan de lamellen voor het keukenraam. Maar in deze zaak kon je zowel soep als een hoofdgerecht
koken van de schorten die het personeel droeg. Wanneer je hier aan de bar plaats zou nemen, dan zou je met
je schoenen al snel in de zichtbare voetsporen treden van honderden
voorgangers. De handen van mijn vrouw begonnen te jeuken toen ze aan de
zijkant van de bar een bruin/grijze drek waarnam, die langzaam naar beneden
zijn weg zocht naar de vloer. "Deze zaak schreeuwt om een emmertje sop" zei ze,
en daar moest ik mijn poetswondertje volledig gelijk in geven. We zullen het maar niet al te uitgebreid hebben over al de
stoel- en tafelpoten, de richeltjes en de ramen. Allemaal bedekt met vieze
drek, ongeschikt voor de lekkere trek!
Wat hier aan de hand is? Ik vermoed, een zaak die tot diep in de nacht uitbundig
feestend uitgaanspubliek compleet met diskjockey binnen haar deuren heeft en…
enige uren later gewoon weer vrolijk open gaat voor koffie, thee of lunch. En… zoals het er naar uit ziet, met ongeveer hetzelfde
personeel en zonder dat er ene Achmed, Ali of Mohammed maar enigszins in de
buurt is geweest. Zo bezoek je op één dag zomaar twee zeer trendy zaken. Wat het trendy element hier aan is?
Gewoon, onvervalste viespeukerij!
Martin de Baat
| Choose image for share content |
|---|
|
